Zondag

Vandaag was zo'n dag, zo'n dag dat we met het gezin bij mijn opa en oma aan boord van hun boot waren. We voeren rustig naar het midden van het meertje en gooide het anker uit.

Mijn moeder en broertjes stapten in het motor bootje en gingen op avontuur. Mijn opa, oma en ik bleven achter. 

Mijn opa en ik zaten rustig naast elkaar naar de tientallen bootjes te kijken die om ons heen waren. Bootjes die snel gingen maar ook bootjes die net als wij een rustig plekje hadden gevonden om stil te liggen. 

In stilte zaten we zo 2 minuten, 2 minuten veranderden in 5 minuten en daarna vergat ik de tijd. Mijn opa en ik kunnen zo heel lang in stilte zitten, geen ongemakkelijke stilte maar gewoon een stilte. Als we iets willen zeggen zeggen we het en als we niks te zeggen hebben zitten we in stilte. 

Zo zaten wij, in stilte, naast elkaar naar de bootjes te kijken. Hij met een glas wijn en ik met een glas cola. Met de zon die op onze ruggen stond, de hond die lag te hijgen door de hitte en mijn oma die in de keuken het avond eten aan het maken was. 

Dit zijn de dagen waarop ik blij wordt van een stukje watermeloen en een stom gesprekje met mijn opa over een zeilbootje met een driehoekig zeil. 

Ik wou dat elke dag zoals vandaag kon zijn.